Razem możemy więcej

oleczka1998

Wersja z 11.06.2008

Szanowny/a Panie/Pani ...
Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej.

Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:
1. Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego
2. Podniesienie stawki żenująco niskiego świadczenia pielęgnacyjnego
3. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej
5. Opłacanie składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od dochodu.

Uzasadniając chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8 a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (jest to koszt średnio 2 tysiące/miesięcznie).
Na chwilę obecną wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota ponad połowę niższa od najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami itp.itd.), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1126 zł brutto. Jest to także kwota niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych.
Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych wniosków poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie osób niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy.
Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, żeby opiekun faktyczny (rodzice) dziecka oraz pozostające na utrzymaniu dzieci w wieku do ukończenia 25 roku życia, a także dziecko, które ukończyło 25 rok życia legitymujące się orzeczeniem o niepełnosprawności, gdzie wymaga ciągłej pomocy w egzystencji osoby drugiej przysługiwało świadczenie pielęgnacyjne, wypłacane w formie zabezpieczenia finansowego opiekunów (rodziców), którzy nigdy nie będą mogli podjąć zatrudnienia z uwagi na niepełnosprawność ich dzieci. Państwo opiekuńcze powinno wspomagać rodziny i rozwój dzieci niepełnosprawnych w domu rodzinnym, na takim poziomie jakim zabezpiecza finansowo i materialnie dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej.

Oto powody, dla których zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy osobom niepełnosprawnym.

Z poważaniem ...

oleczka1998

Wersja z 16.06.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1. Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego.
2. Podniesienie stawki żenująco niskiego świadczenia pielęgnacyjnego.
3. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej [to chyba trzeba jeszcze przemyśleć - udało się ustalić, że jest jakaś indeksacja raz na trzy lata, może lepsza byłaby coroczna indeksacja o wskaźnik inflacji albo np. o wskaźnik wzrostu płac…]
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do pobierania świadczenia opiekun (rodzic) dziecka niepełnosprawnego - w wieku do 25 lat, a także dziecka, które ukończyło 25 rok życia legitymujące się orzeczeniem o znacznej niepełnosprawności i wymagające ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do godziwego świadczenia pielęgnacyjnego, wypłacanego w formie zabezpieczenia finansowego. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.

[Proponowana zmiana1:]
Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby faktyczny opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym, wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
[Proponowana zmiana 2]
Naszym zdaniem ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowania. Każdy rodzic opiekujący się dzieckiem z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności, powinien mieć zagwarantowane ze strony Państwa świadczenia, zapewniające zarówno jemu jak i dziecku godziwe warunki życia, leczenie i rehabilitację, bez względu na jego wiek. Dorosły niepełnosprawny ,to również osoba potrzebująca pomocy w czynnościach dnia codziennego i opieki. Świadczenie pielęgnacyjne powinno zapewniać rodzicom nie mogącym podjąć zatrudnienia z racji choroby dziecka bezpieczną przyszłość .W chwili gdy dziecko otrzymuje uprawnienia do renty ,świadczenie powinno być wypłacane rodzicom , którzy już z racji swojego wieku i dalszej koniecznej opieki nad dzieckiem w dalszym ciągu nie będą w stanie podąć zatrudnienia. Państwo opiekuńcze powinno wspomagać rodziny i rozwój dzieci niepełnosprawnych w domu rodzinnym, na tym poziomie na jakim zabezpiecza finansowo i materialnie dzieci w domach opieki społecznej.

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego tylko do pełnych dwudziestu lat,[to trzeba chyba jeszcze sprawdzić, może ktoś ma dojścia w MOPSie żeby podpytać] tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej powstaje dziesięcioletnia luka…
Oto powody, dla których zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych.

[pozostaje jeszcze do przedyskutowania kwestia osobistego asystenta dzieci]

oleczka1998

Wersja z 17.06.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1. Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego
2. Podniesienie stawki żenująco niskiego świadczenia pielęgnacyjnego.

[1. Propozycja połączenia 1 i 2 w jeden postulat]
1.Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki.

2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej
4. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.

[2. Propozycja dopisania]
5. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców dzieci niepełnosprawnych. [wszystkich? generalnie walczymy w tej petycji o rodziców rezygnujących z pracy ale może należało by rozszerzyć zasięg]

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby faktyczny opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym, wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego tylko do pełnych dwudziestu lat, tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej powstaje dziesięcioletnia luka…

[3. Propozycja zmiany]
Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego max dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego) tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Niedawno jeszcze furtką dla tych rodziców była wcześniejsza emerytura (wystarczył 20 letni okres składkowy), ale na dzień dzisiejszy przepis jest tak skonstruowany, że stał się właściwie martwy, a rodzice nie mają szansy skorzystania z niego (warunkujący zapis o nie przystąpieniu do OFE).

[4. Dopisany wątek dotyczący prywatnego asystenta]
Jesteśmy przekonani, że większości powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. [i tu wypadało by podać jeszcze jakieś szczegóły jak widzimy to nowum]

Oto powody, dla których zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 18.06.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki.
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej
4. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
5. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby faktyczny opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym, wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego max dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego) tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Niedawno jeszcze furtką dla tych rodziców była wcześniejsza emerytura (wystarczył 20 letni okres składkowy), ale na dzień dzisiejszy przepis jest tak skonstruowany, że stał się właściwie martwy, a rodzice nie mają szansy skorzystania z niego (warunkujący zapis o nie przystąpieniu do OFE).

[1. Propozycja zmiany]
Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy spełnili warunki 20-to letniego stażu pracy przed styczniem 1999r. Jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy na inną formę pomocy oraz zrozumienie ich trudnej sytuacji w jakiej się znaleźli

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie w przyszłości instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej.

[2. Propozycja dopisania]
Nasza propozycja odnośnie utworzenia instytucji osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego),nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy .Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego ,to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie z MOPS-u. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne a także rosnący staż pracy .Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z niej niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie.

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię, to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację i edukacje, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowym pracownikiem, zarabiającym na swoje utrzymanie i być przydatnym społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację. Nie można wszystkimi kosztami obciążać rodziców jeśli wypłaca się im środki najniższe z możliwych.
Oto powody, dla których zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych.

[Nadal toczy się dyskusja nad ]
1. Postulatem zniesienia całkowitego zakazu pracy rodzicom pobierającym świadczenie pielęgnacyjne (kwestia dorabiania)– [w tym przypadku trzeba by chyba wywalczyć zmianę definicji samego świadczenia (?)]
2. Postulatem zmieniającym wysokość i sposób przyznawania dodatku rehabilitacyjnego i na kształcenie dzieci – [wchodzimy w kwestie zasiłków rodzinnych, może warto o to zawalczyć przy kolejnej akcji dot. rehabilitacji?

oleczka1998

Wersja z 21.06.2008r.
Wersja petycji po niewielkiej zmianie polegającej na wykreśleniu w wątku o asystencie zwrotu „w przyszłości” przedstawia się następująco:

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki.
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
4. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
5. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby faktyczny opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego max dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego) tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-to letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.
Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. Nasza propozycja odnośnie utworzenia instytucji osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie z MOPS-u. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nie rozwiązany.
Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię, to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukacje, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowym pracownikiem, zarabiającym na swoje utrzymanie i być przydatnym społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych.

[Dyskusje trwają nad:]
1. Propozycją stworzenia z petycji projektu ustawy obywatelskiej –jeżeli skupimy się tylko na projekcie ustawy cała akcja wydłuży się w czasie, będzie trzeba znaleźć kogoś (prawnika) kto ten projekt na podstawie petycji napisze (pewnie nie za darmo), będzie potrzeba zebrać 100.000 podpisów pod projektem - w zamian dostaniemy pewność czytania projektu w Sejmie…
2. Propozycją nawiązania kontaktu z Instytutem Spraw Publicznych dla stworzenia ekspertyzy/projektu, która w swoim wydźwięku popierałaby nasze postulaty – taka ekspertyza przydałaby się bardzo przy projekcie ustawy obywatelskiej.

oleczka1998

Wersja z 22.06.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki.
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
4. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
5. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby faktyczny opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności [Wykreślono: w stopniu znacznym] i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego max dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego) tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-to letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.
Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. Nasza propozycja odnośnie utworzenia instytucji osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie z MOPS-u. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nie rozwiązany.

[1. Propozycja dopisania wersja 1]
Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na co dzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo, ani tak wzmożona opieka pracowników socjalnych.

[1. Propozycja dopisania wersja 2]
Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekując się na co dzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, zna je jak nikt inny, nie będą zatem konieczne żadne drogie szkolenia finansowane przez Państwo, oraz zostaną znacznie odciążeni pracownicy terenowi służb społecznych, którzy obecnie opiekują się bądź pomagają w opiece nad osobami niepełnosprawnyi.

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię, to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukacje, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowym pracownikiem, zarabiającym na swoje utrzymanie i być przydatnym społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 24.07.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na ich stan zdrowia są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno - prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, [dopisano:] lub utworzenie instytucji osobistego asystenta osoby niepełnosprawnej .
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
4. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
5. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem, którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych, powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby [dopisano:] uprawniony do ich pobierania [wykreślono: faktyczny] opiekun - dziecka niepełnosprawnego legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji - miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych, na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej.
Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego max dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego) tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-to letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.
Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. Nasza propozycja odnośnie utworzenia instytucji osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nie rozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na co dzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo, ani tak wzmożona jak dotąd opieka pracowników socjalnych.
Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię, to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukacje, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowym pracownikiem, zarabiającym na swoje utrzymanie i być przydatnym społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć lub są zmuszeni do zaprzestania pracy zawodowej. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie stosownej dyskusji w Polskim Parlamencie i uchwalenie stosownych aktów prawnych

Nową propozycją dyskusji było 1. Uniezależnienie wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego od stopnia niepełnosprawności w wydanym orzeczeniu – doszłysmy do wniosku, że realnie patrząc propozycja w takiej formie chyba nie do przyjęcia, bardziej konkretnym wydawałby się postulat większej staranności i wnikliwości lekarzy orzeczników przy wydawaniu tych orzeczeń, a to już chyba postulat nie do tej petycji

oleczka1998

Wersja z 29.06.2008
Wersja po dołożeniu postulatu dotyczącego wypłaty świadczenia pielęgnacyjnego dla obu rodziców przy więcej niż jednym dziecku niepełnosprawnym...

Szanowny/a Panie/Pani …………
Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, lub utworzenie instytucji osobistego asystenta osoby niepełnosprawnej
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.

[Propozycja dopisania]
3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez każdego z rodziców rezygnującego z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia

4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os).
Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy.

Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. [Propozycja dopisania] Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez obu rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej.

Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego maksymalnie dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, niemającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. Nasza propozycja odnośnie utworzenia instytucji osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo, ani tak wzmożona jak dotąd opieka pracowników socjalnych.

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

Padła również propozycja:
1. Zróznicowania wysokości progu dochodowego w zależności od ilości dzieci niepełnosprawnych w rodzinie - ta propozycja trochę za bardzo komplikowałaby chyba przepisy, które i tak już są wystarczająco zawiłe tym bardziej, że wnosimy o podwyzszenie tych progów i ich indeksację
2. Zawiązania stowarzyszenia - komitetu, ale o tym szerzej w wątku "Ustalenia dotyczace wysyłania petycji"

oleczka1998

Wersja z 08.07.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, lub utworzenie instytucji osobistego asystenta osoby niepełnosprawnej [propozycja zmiany: uczynienia rodzica (opiekuna) osobistym asystentem osoby niepełnosprawnej]
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez obje rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia.
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie 8, a 24 godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). [Propozycja dopisania: Miłość i poczucie obowiązku nie pozwalają nam na wybór najprostszego rozwiązania tj. pozbycia się problemu poprzez podrzucenie naszych niepełnosprawnych dzieci instytucjom państwowym. Pewnie miałyby tam zapewnione odpowiednie zabezpieczenie materialne, ale nie miałyby tego co w ich rozwoju jest najważniejsze ciepła rodzinnej atmosfery, cierpliwości, bliskości, zrozumienia i nieustającej miłości. Chcielibyśmy zauważyć, że tym sposobem państwo oszczędza na każdym takim dziecku wychowującym się w pełnej rodzinie spore kwoty, a co rodzice dostają od państwa w zamian? ] Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy.

Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej.

Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego maksymalnie dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, niemającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby stworzenie instytucji osobistego asystenta dla dziecka niepełnosprawnego, którego obowiązki pełniłby rodzic, który ze względu na stan zdrowia dziecka zrezygnował z pracy zawodowej. [Propozycja zmiany: uczynienie rodzica (opiekuna) rezygnującego z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia niepełnosprawnego dziecka - osobistym asystentem tego dziecka] Nasza propozycja odnośnie utworzenia z rodzica osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo, ani tak wzmożona jak dotąd opieka pracowników socjalnych.

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 16.07.2008
Wersja petycji z dopisanymi "przypominaczami" oboietnic rządzących

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej rodziców rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi, postulując o:

1 .Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, lub uczynienia rodzica (opiekuna) osobistym asystentem osoby niepełnosprawnej.
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia, podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez obje rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia.
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie osiem, a dwadzieścia cztery godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy… Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Miłość i poczucie obowiązku nie pozwalają nam na wybór najprostszego rozwiązania tj. pozbycia się problemu poprzez podrzucenie naszych niepełnosprawnych dzieci instytucjom państwowym. Pewnie miałyby tam zapewnione odpowiednie zabezpieczenie materialne, ale nie miałyby tego co w ich rozwoju jest najważniejsze ciepła rodzinnej atmosfery, cierpliwości, bliskości, zrozumienia i nieustającej miłości. Chcielibyśmy zauważyć, że tym sposobem państwo oszczędza na każdym takim dziecku wychowującym się w pełnej rodzinie spore kwoty, a co rodzice dostają od państwa w zamian?
Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420,- zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy.

Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej.

Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego maksymalnie dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa.

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby uczynienie rodzica (opiekuna) rezygnującego z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia niepełnosprawnego dziecka - osobistym asystentem tego dziecka. Nasza propozycja odnośnie utworzenia z rodzica osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo, ani tak wzmożona jak dotąd opieka pracowników socjalnych.

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację. [Propozycja dopisania: Na zakończenie pragniemy powołać się na obietnice składane społeczeństwu przez prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego oraz na postulaty zawarte w programie Platformy Obywatelskiej: o konieczności przeglądu i stworzenia przejrzystego systemu świadczeń rodzinnych, o wyrównywaniu szans niepełnosprawnych dzieci i młodzieży, o zwiększeniu wsparcia dla rodzin w sprawowaniu opieki nad dziećmi… Pragniemy również przypomnieć o zaniechanym, projekcie profesora Religii, który zakładał powołanie Funduszu Ubezpieczeń Pielęgnacyjnych, z którego to miały być wypłacane świadczenia pielęgnacyjne w wysokości zależnej od stopnia niepełnosprawności osoby wykluczonej przez chorobę z życia społecznego. Obietnic i zapowiedzi zmian naszej szarej rzeczywistości było już sporo, konkretów ciągle nie ma żadnych…]
Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 18.07.2008

Trzeba jeszcze pomysleć nad uzasadnieniem postulatu o podwyzszenie kwoty zasiłku pielegnacyjnego bo prócz wypunktowania w postulatach w ogóle o nim nie piszemy.

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej [Propozycja dopisania: tych ] rodziców [Propozycja wykreślenia powtórzenia: rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad niepełnosprawnymi dziećmi,] postulując o:

1. Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, lub uczynienia rodzica (opiekuna) osobistym asystentem osoby niepełnosprawnej.
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia, podobną do indeksacji rent i emerytur.
3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez obje rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia.
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie osiem, a dwadzieścia cztery godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy. Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Miłość i poczucie obowiązku nie pozwalają nam na wybór najprostszego rozwiązania tj. pozbycia się problemu poprzez podrzucenie naszych niepełnosprawnych dzieci instytucjom państwowym. Pewnie miałyby tam zapewnione odpowiednie zabezpieczenie materialne, ale nie miałyby tego co w ich rozwoju jest najważniejsze ciepła rodzinnej atmosfery, cierpliwości, bliskości, zrozumienia i nieustającej miłości. [Propozycja wykreślenia: Chcielibyśmy zauważyć, że tym sposobem państwo oszczędza na każdym takim dziecku wychowującym się w pełnej rodzinie spore kwoty, a co rodzice dostają od państwa w zamian?]
[Propozycja 1 dopisania: W myśl obowiązujących przepisów, rodzic rezygnujący z pracy zawodowej na rzecz opieki nad chorym dzieckiem- legitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym lub orzeczeniem ze wskazaniem o konieczności stałej lub długotrwałej pomocy w egzystencji i rehabilitacji osoby trzeciej- może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne. Świadczenie to przysługuje jednak rodzicowi jedynie wówczas gdy w rodzinie zachowane jest kryterium dochodowe obowiązujące dla świadczeń rodzinnych, które dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi wynosi 583 zł. na osobę. Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420 zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy.

Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.
[Propozycja 2 dopisania:Na podstawie ustawy o świadczeniach rodzinnych każdemu dziecku niepełnosprawnemu przyznawany jest również zasiłek pielęgnacyjny, który zgodnie z jego definicją ma na celu pokrycie części wydatków wynikających z konieczności zapewnienia osobie niepełnosprawnej opieki w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wysokość tego zasiłku to 153 zł. miesięcznie. Otrzymuje go każde dziecko posiadające orzeczenie o niepełnosprawności bez względu na dochód w rodzinie. [Musimy jeszcze ze dwa zdania uzasadnienia dopisać dlaczego wnioskujemy o jego podwyższenie i indeksację]

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. [Propozycja 3 dopisania: Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na dotychczasowe przepisy dotyczące wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzania od niego składek emerytalno-rentowych, które mówią, że składki te mogą być odprowadzane maksymalnie przez dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), po tym okresie przy zachowaniu wymogów formalnych świadczenie to może być nadal wypłacane rodzicowi ale składki już odprowadzane nie są. Przy obecnie obowiązujących przepisach emerytalno-rentowych, zgodnie z którymi podstawowym warunkiem uzyskania emerytury jest osiągniecie wieku 60 lat przez kobiety oraz 65 przez mężczyzn, a podstawowym wyznacznikiem ustalenia jej wysokości jest wielkość zgromadzonego kapitału z odprowadzonych składek, dla rodzica nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, ten bardzo krótki (dwudziestoroczny) okres składkowy z dodatkowo niskimi składkami, spowoduje, że należna emerytura ukształtuje się na poziomie poniżej minimum socjalnego. Kolejnym aspektem, który chcielibyśmy poruszyć jest temat wcześniejszych emerytur. Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (01.01.1999r.) rodzice dzieci niepełnosprawnych stracili właściwie możliwość skorzystania z prawa do wcześniejszej emerytury . Obecnie mogą z niego skorzystać jedynie ci rodzice którzy na dzień 01.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20- letniego okresu składkowego i nie przystąpili do OFE. ]
[Propozycja wykreslenia: Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na niespójność przepisów dotyczących wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzanych od niego składek emerytalno-rentowych, a przepisów ZUS dotyczących rent i emerytur. Pierwsze z nich mówią, że składki emerytalno-rentowe mogą być odprowadzane z tytułu wypłacanego świadczenia pielęgnacyjnego maksymalnie dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), tymczasem przepisy ZUS mówią o trzydziestu przepracowanych latach (składkowych i nieskładkowych) niezbędnych do otrzymania emerytury. Dla rodzica, nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, powstaje dziesięcioletnia luka… Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (1 stycznia 1999r.) mogą z niej skorzystać tylko ci rodzice, którzy na dzień 1.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20-letniego stażu pracy i nie przystąpili do OFE. Obecnie jest to bardzo nieliczna grupa rodziców, pozostali nie mają szansy skorzystania z tego prawa. ]

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby uczynienie rodzica (opiekuna) rezygnującego z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia niepełnosprawnego dziecka - osobistym asystentem tego dziecka. Nasza propozycja odnośnie utworzenia z rodzica osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo [Propozycja wykreslenia:, ani tak wzmożona jak dotąd opieka pracowników socjalnych. ]

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację. Na zakończenie pragniemy powołać się na obietnice składane społeczeństwu przez prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego oraz na postulaty zawarte w programie Platformy Obywatelskiej: o konieczności przeglądu i stworzenia przejrzystego systemu świadczeń rodzinnych, o wyrównywaniu szans niepełnosprawnych dzieci i młodzieży, o zwiększeniu wsparcia dla rodzin w sprawowaniu opieki nad dziećmi… Pragniemy również przypomnieć o zaniechanym, projekcie profesora Religii, który zakładał powołanie Funduszu Ubezpieczeń Pielęgnacyjnych, z którego to miały być wypłacane świadczenia pielęgnacyjne w wysokości zależnej od stopnia niepełnosprawności osoby wykluczonej przez chorobę z życia społecznego. Obietnic i zapowiedzi zmian naszej szarej rzeczywistości było już sporo, konkretów ciągle nie ma żadnych.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 24.07.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej tych rodziców postulując o:

1. Podwyższenie [Propozycja wykreślenia: Podwyższenie i wpisania: Zniesienie] progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki, lub uczynienia rodzica (opiekuna) osobistym asystentem osoby niepełnosprawnej.

2. Indeksację progów dochodowych [Propozycja wykreślenia- następstwo zmiany w pkt 1 : progów dochodowych i ] wysokości świadczenia, podobną do indeksacji rent i emerytur.

3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez obje rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia.

4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej.

5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
[Propozycja wykreślenia- następstwo zmiany w pkt 1 i zmianę na:
5. Opłacenie składek zdrowotnych oraz rentowo-emerytalnych przez cały okres pobierania przez rodzica tego swiadczenia, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego]

6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie osiem, a dwadzieścia cztery godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy. Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Miłość i poczucie obowiązku nie pozwalają nam na wybór najprostszego rozwiązania tj. pozbycia się problemu poprzez podrzucenie naszych niepełnosprawnych dzieci instytucjom państwowym. Pewnie miałyby tam zapewnione odpowiednie zabezpieczenie materialne, ale nie miałyby tego co w ich rozwoju jest najważniejsze ciepła rodzinnej atmosfery, cierpliwości, bliskości, zrozumienia i nieustającej miłości.
W myśl obowiązujących przepisów, rodzic rezygnujący z pracy zawodowej na rzecz opieki nad chorym dzieckiem - legitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym lub orzeczeniem ze wskazaniem o konieczności stałej lub długotrwałej pomocy w egzystencji i rehabilitacji osoby trzeciej - może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne. Świadczenie to przysługuje jednak rodzicowi jedynie wówczas gdy w rodzinie zachowane jest kryterium dochodowe obowiązujące dla świadczeń rodzinnych, które dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi wynosi 583 zł. na osobę. Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420 zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację [Propozycja dopisania: dlatego postulujemy o zniesienie progów dochodowych uprawniających do poboru świadczenia pielęgnacyjnego]. Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.

Na podstawie ustawy o świadczeniach rodzinnych każdemu dziecku niepełnosprawnemu przyznawany jest również zasiłek pielęgnacyjny, który zgodnie z jego definicją ma na celu pokrycie części wydatków wynikających z konieczności zapewnienia osobie niepełnosprawnej opieki w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wysokość tego zasiłku to 153 zł. miesięcznie. Otrzymuje go każde dziecko posiadające orzeczenie o niepełnosprawności bez względu na dochód w rodzinie. [Propozycja dopisania: Mając na uwadze cel, któremu ma służyć zasiłek pielęgnacyjny zwracamy się o podwyższenie jego wysokości oraz przeprowadzanie jego indeksacji na zasadach takich jak dla świadczeń emerytalno-rentowych. Obecna kwota zasiłku pozostaje w rażącej dysproporcji z faktycznymi i koniecznymi wydatkami jakie są niezbędne do zapewnienia choremu dziecku opieki oraz pomocy. Z uwagi na to, że zasiłek pielęgnacyjny to pomoc finansowa, której otrzymanie nie wymaga spełnienia kryterium dochodowego oraz zważywszy na wskazany ustawą cel jaki powinien spełnić, prosimy by nie była to jałmużna ze strony Państwa, ale realna pomoc.]

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy – tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na dotychczasowe przepisy dotyczące wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzania od niego składek emerytalno-rentowych, które mówią, że składki te mogą być odprowadzane maksymalnie przez dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), po tym okresie przy zachowaniu wymogów formalnych świadczenie to może być nadal wypłacane rodzicowi ale składki już odprowadzane nie są. Przy obecnie obowiązujących przepisach emerytalno-rentowych, zgodnie z którymi podstawowym warunkiem uzyskania emerytury jest osiągniecie wieku 60 lat przez kobiety oraz 65 przez mężczyzn, a podstawowym wyznacznikiem ustalenia jej wysokości jest wielkość zgromadzonego kapitału z odprowadzonych składek, dla rodzica nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, ten bardzo krótki (dwudziestoroczny) okres składkowy z dodatkowo niskimi składkami, spowoduje, że należna emerytura ukształtuje się na poziomie poniżej minimum socjalnego. Kolejnym aspektem, który chcielibyśmy poruszyć jest temat wcześniejszych emerytur. Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (01.01.1999r.) rodzice dzieci niepełnosprawnych stracili właściwie możliwość skorzystania z prawa do wcześniejszej emerytury . Obecnie mogą z niego skorzystać jedynie ci rodzice którzy na dzień 01.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20- letniego okresu składkowego i nie przystąpili do OFE.

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby uczynienie rodzica (opiekuna) rezygnującego z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia niepełnosprawnego dziecka - osobistym asystentem tego dziecka. Nasza propozycja odnośnie utworzenia z rodzica osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu… Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację. [Propozycja dopisania: Jako rodzice dzieci niepełnosprawnych, zwracamy się o nowelizację ustawy o świadczeniach rodzinnych, tak, by zapewnione zostały wynikające z Konwencji o prawach dziecka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, potrzeby oraz prawa wskazane w art. 23, 24, 26, 27 Konwencji. Oczywiście, że to rodzice ponoszą główną odpowiedzialność za zabezpieczenie w ramach swoich możliwości, także finansowych, warunków życia niezbędnych do rozwoju dziecka, jednakże obowiązkiem Państwa jest podejmowanie właściwych kroków dla wspomagania rodziców lub innych osób odpowiedzialnych za dziecko w realizacji prawa każdego dziecka do korzystania z systemu zabezpieczenia społecznego, z uwzględnieniem zasobów i warunków życia dziecka. Zgodnie Konwencją obowiązkiem Państwa jest zapewnienie dla dziecka psychicznie lub fizycznie niepełnosprawnego, pełni normalnego życia w warunkach gwarantujących godność, umożliwiających osiągnięcie niezależności oraz ułatwiających aktywne uczestnictwo dziecka w życiu społeczeństwa. Państwo, uznając szczególne potrzeby dziecka niepełnosprawnego i prawo do szczególnej troski, powinno zapewnić oraz rozszerzać pomoc osobom odpowiedzialnym za opiekę nad niepełnosprawnymi. Chcielibyśmy i pozostajemy w przekonaniu, że przedstawione przez nas postulaty przyczynią się do wprowadzenia w życie przywołanych zapisów Konwencji oraz wynikających z Konstytucji RP praw, w szczególności prawa rodziny do szczególnej pomocy ze strony państwa RP.
Na zakończenie pragniemy powołać się na obietnice składane społeczeństwu przez prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego oraz na postulaty zawarte w programie Platformy Obywatelskiej: o konieczności przeglądu i stworzenia przejrzystego systemu świadczeń rodzinnych, o wyrównywaniu szans niepełnosprawnych dzieci i młodzieży, o zwiększeniu wsparcia dla rodzin w sprawowaniu opieki nad dziećmi… Pragniemy również przypomnieć o zaniechanym, projekcie profesora Religii, który zakładał powołanie Funduszu Ubezpieczeń Pielęgnacyjnych, z którego to miały być wypłacane świadczenia pielęgnacyjne w wysokości zależnej od stopnia niepełnosprawności osoby wykluczonej przez chorobę z życia społecznego. Obietnic i zapowiedzi zmian naszej szarej rzeczywistości było już sporo, konkretów ciągle nie ma żadnych.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

oleczka1998

Wersja z 09.08.2008

Szanowny/a Panie/Pani …………

Zwracamy się do Pana/Pani, jako do wybranego przez naród przedstawiciela, z prośbą o pochylenie się w Sejmie RP nad problemem dochodów rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni do zaniechania pracy zawodowej. Trwając w poczuciu krzywdy wobec niesprawiedliwości społecznej prosimy o uregulowanie sytuacji materialno-prawnej tych rodziców postulując o:
Mielismy tak:
1. Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i podniesienie jego żenująco niskiej stawki. (chcielismy zmienić aby sens był taki: podniesienie progów do wysokości limitu PCPR na turnusy rehabilitacyjne -ustawa o rehabilitacji, a kwoty do poziomu świadczenia dla rodzin zastępczych, uniezależnienie od limitu dla świadczeń rodzinnych)
Propozycja zmiany:
1.Podwyższenie progów dochodowych uprawniających do pobierania świadczenia pielęgnacyjnego oraz zdecydowane podwyższenie jego żenującej niskiej stawki, przez przyjęcie za podstawę ustalenia świadczenia pielęgnacyjnego kwoty 1.621 zł, analogicznie do rozwiązań przyjętych ustawą o pomocy społecznej w zakresie ustalenia pomocy pieniężnej rodzinie zastępczej (do rozważenia : kwota minimalna wynagrodzenia, może X% od przeciętnego wynagrodzenia, może 130 % od najniższej emerytury.) Wprowadzenie realnej wysokości limitu, którego przekroczenie skutkowałoby pomniejszeniem świadczenia o kwotę o jaki limit został przekroczony ( do dyskusji : zob. regulację art.10e ustawy o rehabilitacji )

Mielismy:
2. Indeksację progów dochodowych i wysokości świadczenia, podobną do indeksacji rent i emerytur.
Propozycja zmiany:
2. Coroczną waloryzację progów dochodowych oraz wysokości świadczenia według zasad waloryzacji świadczeń emerytalno-rentowych, gdzie wskaźnik waloryzacji rozumiany jest jako średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzowym, zwiększony o co najmniej 20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku kalendarzowym. Wskaźnikiem cen towarów i usług jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych emerytów i rencistów. ogółem obowiązujących , podobną do indeksacji rent i emerytur.

Mielismy
3. Przywrócenie prawa do poboru świadczenia pielęgnacyjnego, przez oboje rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do poboru tego świadczenia
Propozycja zmiany
3. Przywrócenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, dla obojga rodziców (opiekunów) rezygnujących z pracy zawodowej na rzecz opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi, jeżeli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko niepełnosprawne i spełnione są wszystkie warunki formalne uprawniające do otrzymania tego świadczenia.

Mielismy
4. Podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego indeksację na zasadach jak powyżej
Propozycja zmiany
4. Zdecydowane podwyższenie kwoty zasiłku pielęgnacyjnego i jego waloryzację na zasadach jak powyżej. oraz uzależnienie jego wysokości od stopnia niepełnosprawności chorego

Mielismy
5. Opłacanie składek zdrowotnych, a także składek emerytalno-rentowych aż do osiągnięcia wieku emerytalnego wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie.
Propozycja zmiany
Zdecydowane zwiększenie podstawy opłacania składek emerytalno-rentowych oraz zdrowotnych aż do osiągnięcia wieku emerytalnego wszystkim rodzicom (opiekunom) dzieci niepełnosprawnych niezależnie od wysokości dochodu przypadającego na członka rodziny i w wysokości zapewniającej im w przyszłości godne życie oraz zniesienie cezury czasowej opłacania składek emerytalno-rentowych oraz zdrowotnych

Postulaty 6 i 7 bez zmian.
6. Przywrócenie prawa do wcześniejszych emerytur dla rodziców (opiekunów) dzieci niepełnosprawnych.
7. Wprowadzenie uwarunkowań prawnych pozwalających na stworzenie nowego zawodu asystenta-pielęgniarza dla rodziców dzieci niepełnosprawnych rezygnujących z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia tych dzieci.

Uzasadniając, chcielibyśmy zauważyć, że opieka nad dziećmi niepełnosprawnymi jest bardzo ciężką i odpowiedzialną pracą. Trwa nie osiem, a dwadzieścia cztery godziny na dobę, wymaga ciągłych poświęceń i wyrzeczeń, a przy tym w wielu przypadkach nie ma perspektywy, że kiedykolwiek się skończy. Nasze poczucie niesprawiedliwości jest tym większe, że decyzja o zaprzestaniu pracy zawodowej nie wynika z naszego wygodnictwa, ale z konieczności oraz szeroko pojętej odpowiedzialności za los drugiego człowieka dziś i w przyszłości, w której nie ma miejsca na umieszczenie go w domu pomocy społecznej, czyli de facto scedowania kosztów utrzymania na państwo (kwota rzędu 2 tysięcy zł./miesięcznie/os). Miłość i poczucie obowiązku nie pozwalają nam na wybór najprostszego rozwiązania tj. pozbycia się problemu poprzez podrzucenie naszych niepełnosprawnych dzieci instytucjom państwowym. Pewnie miałyby tam zapewnione odpowiednie zabezpieczenie materialne, ale nie miałyby tego co w ich rozwoju jest najważniejsze ciepła rodzinnej atmosfery, cierpliwości, bliskości, zrozumienia i nieustającej miłości.
W myśl obowiązujących przepisów, rodzic rezygnujący z pracy zawodowej na rzecz opieki nad chorym dzieckiem - legitymującym się orzeczeniem o niepełnosprawności w stopniu znacznym lub orzeczeniem ze wskazaniem o konieczności stałej lub długotrwałej pomocy w egzystencji i rehabilitacji osoby trzeciej - może ubiegać się o świadczenie pielęgnacyjne. Świadczenie to przysługuje jednak rodzicowi jedynie wówczas gdy w rodzinie zachowane jest kryterium dochodowe obowiązujące dla świadczeń rodzinnych, które dla rodzin z dziećmi niepełnosprawnymi wynosi 583 zł. na osobę. Na chwilę obecną, wysokość świadczenia pielęgnacyjnego wynosi 420 zł. Jest to kwota stanowiąca niespełna 40% najniższego wynagrodzenia za pracę w wymiarze 8-godzinnym (z przysługującymi urlopami), które od 1 stycznia 2008 roku wynosi 1.126 zł brutto. Kwota przedmiotowego świadczenia pielęgnacyjnego jest również niższa od wysokości zasiłku dla bezrobotnych, nad podwyższeniem którego trwają obecnie prace w Sejmie. Jako argument przemawiający za przychylnym rozpatrzeniem naszych postulatów poddajemy pod rozwagę fakt, iż wspomniane świadczenia nie podlegały waloryzacji od kilku już lat. Ponadto wszystkie środowiska zawodowe poprzez strajki są w stanie uzyskać podwyżki płac zapewniające ich rodzinom godne warunki życia. My, rodzice i opiekunowie dzieci niepełnosprawnych, takiej szansy nie mamy. Jesteśmy zdania, iż Ustawa o świadczeniach rodzinnych powinna zostać znowelizowana w taki sposób, aby uprawniony do ich pobierania rzeczywisty opiekun dziecka niepełnosprawnego - legitymującego się orzeczeniem o niepełnosprawności i wymagającego bez względu na wiek ciągłej pomocy w egzystencji i rozwoju, miał prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, zapewniającego zarówno jemu jak i jego dziecku godziwe życie, leczenie i rehabilitację
Uważamy również iż Państwo powinno wspomagać rozwój dzieci niepełnosprawnych w ich domach rodzinnych na poziomie finansowo-materialnym nie gorszym niż dzieci w domach opieki społecznej. Dlatego wnosimy również o przywrócenia prawa do poboru tego świadczenia przez oboje rodziców w przypadku, kiedy istnieje konieczność rezygnacji przez tych rodziców z pracy zawodowej, ze względu na potrzebę ciągłej opieki nad więcej niż jednym niepełnosprawnym dzieckiem w rodzinie, warunkując wypłatę świadczenia spełnieniem pozostałych warunków formalnych.

Na podstawie ustawy o świadczeniach rodzinnych każdemu dziecku niepełnosprawnemu przyznawany jest również zasiłek pielęgnacyjny, który zgodnie z jego definicją ma na celu pokrycie części wydatków wynikających z konieczności zapewnienia osobie niepełnosprawnej opieki w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Wysokość tego zasiłku to 153 zł. miesięcznie. Otrzymuje go każde dziecko posiadające orzeczenie o niepełnosprawności bez względu na dochód w rodzinie. Mając na uwadze cel, któremu ma służyć zasiłek pielęgnacyjny zwracamy się o podwyższenie jego wysokości oraz przeprowadzanie jego indeksacji na zasadach takich jak dla świadczeń emerytalno-rentowych. Obecna kwota zasiłku pozostaje w rażącej dysproporcji z faktycznymi i koniecznymi wydatkami jakie są niezbędne do zapewnienia choremu dziecku opieki oraz pomocy. Z uwagi na to, że zasiłek pielęgnacyjny to pomoc finansowa, której otrzymanie nie wymaga spełnienia kryterium dochodowego oraz zważywszy na wskazany ustawą cel jaki powinien spełnić, prosimy by nie była to jałmużna ze strony Państwa, ale realna pomoc.

Rozgoryczenie i poczucie niesprawiedliwości wzbudza w nas także nierówne traktowanie rodziców dzieci niepełnosprawnych w kwestii emerytur. Nie każdy rodzic dziecka niepełnosprawnego – z uwagi na progi dochodowe - otrzymuje świadczenie pielęgnacyjne, za którym idzie wnoszenie składek na rzecz przyszłej emerytury. Prowadzi to do prostego wniosku, że tylko pewna grupa będzie miała w przyszłości środki na swoje utrzymanie. Pozostali, z powodu umykających lat pracy, będą zmuszeni wegetować na koszt podatników, choć ich sytuacja nie różni się niczym od sytuacji osób ze wspomnianej powyżej grupy- tak samo przecież są opiekunami dzieci wymagających 24-godzinnej troski. Opłacanie składek emerytalnych każdemu opiekunowi nie mogącemu podjąć pracy zawodowej z powodów jw. byłoby w swojej istocie zgodne z poczuciem sprawiedliwości społecznej. Dodatkowo chcielibyśmy zwrócić uwagę na dotychczasowe przepisy dotyczące wypłacania świadczenia pielęgnacyjnego i odprowadzania od niego składek emerytalno-rentowych, które mówią, że składki te mogą być odprowadzane maksymalnie przez dwadzieścia lat (jako uzupełnienie do 20 letniego okresu składkowego), po tym okresie przy zachowaniu wymogów formalnych świadczenie to może być nadal wypłacane rodzicowi ale składki już odprowadzane nie są. Przy obecnie obowiązujących przepisach emerytalno-rentowych, zgodnie z którymi podstawowym warunkiem uzyskania emerytury jest osiągniecie wieku 60 lat przez kobiety oraz 65 przez mężczyzn, a podstawowym wyznacznikiem ustalenia jej wysokości jest wielkość zgromadzonego kapitału z odprowadzonych składek, dla rodzica nie mającego szansy nigdy podjąć pracy zawodowej, ten bardzo krótki (dwudziestoroczny) okres składkowy z dodatkowo niskimi składkami, spowoduje, że należna emerytura ukształtuje się na poziomie poniżej minimum socjalnego. Kolejnym aspektem, który chcielibyśmy poruszyć jest temat wcześniejszych emerytur. Z chwilą wejścia w życie nowego systemu emerytalno-rentowego (01.01.1999r.) rodzice dzieci niepełnosprawnych stracili właściwie możliwość skorzystania z prawa do wcześniejszej emerytury . Obecnie mogą z niego skorzystać jedynie ci rodzice którzy na dzień 01.01.1999r. spełnili warunek posiadania 20- letniego okresu składkowego i nie przystąpili do OFE.

Jesteśmy przekonani, że większość powyższych problemów rozwiązałoby uczynienie rodzica (opiekuna) rezygnującego z pracy zawodowej ze względu na stan zdrowia niepełnosprawnego dziecka - osobistym asystentem tego dziecka. Nasza propozycja odnośnie utworzenia z rodzica osobistego asystenta dziecka niepełnosprawnego ma wiele zalet. Duża grupa rodziców dzieci niepełnosprawnych, z orzeczoną znaczną grupą niepełnosprawności to ludzie młodzi, którym nie dane było zaistnieć jako pracownik, bo stanęli w obliczu zmagania się o życie i sprawność swoich dzieci. Minimalne składki emerylalno-rentowe jakie uzyskują otrzymując świadczenie pielęgnacyjne (jeśli nie przekraczają progu dochodowego), nie mogą gwarantować poczucia bezpieczeństwa na przyszłość, a uciekające lata bez zatrudnienia, stwarzają kolejny problem braku stażu pracy. Osobisty asystent dziecka niepełnosprawnego, to rodzic, który mógłby otrzymywać za swoją ciężką pracę zamiast świadczenia pielęgnacyjnego wynagrodzenie. Dzięki temu rodzic miałby odprowadzane wyższe składki emerytalno- rentowe i zdrowotne, a także rosnący staż pracy. Uprawnienia do przyznania statusu asystenta nie powinny być uzależnione od dochodu rodziny, bo wówczas znów skorzysta z nich niewielka grupa rodziców, a dla pozostałych problem wciąż pozostanie nierozwiązany. Dodatkowym atutem naszej propozycji jest fakt, iż każdy rodzic opiekujący się na codzień swoim niepełnosprawnym dzieckiem, doskonale zna jego potrzeby, oczekiwania i zagrożenia związane z chorobą, nie będą zatem konieczne żadne szkolenia finansowane przez Państwo

Chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na jeszcze jedną bardzo ważną kwestię - to dzięki trudom poniesionym przez rodziców po urodzeniu się ich dzieci, poświęceniom i ogromnemu naciskowi na rehabilitację oraz edukację, część naszych dzieci ma szansę, by w dorosłej przyszłości być pełnowartościowymi pracownikami, zarabiającymi na swoje utrzymanie i być przydatnymi społeczeństwu. Ale aby tak się działo, rodziny potrzebują większego wsparcia i zaangażowania ze strony Państwa: zwiększania, a nie zmniejszania środków na opiekę, rehabilitację i edukację. Jako rodzice dzieci niepełnosprawnych, zwracamy się o nowelizację ustawy o świadczeniach rodzinnych, tak, by zapewnione zostały wynikające z Konwencji o prawach dziecka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych, potrzeby oraz prawa wskazane w art. 23, 24, 26, 27 Konwencji. Oczywiście, że to rodzice ponoszą główną odpowiedzialność za zabezpieczenie w ramach swoich możliwości, także finansowych, warunków życia niezbędnych do rozwoju dziecka, jednakże obowiązkiem Państwa jest podejmowanie właściwych kroków dla wspomagania rodziców lub innych osób odpowiedzialnych za dziecko w realizacji prawa każdego dziecka do korzystania z systemu zabezpieczenia społecznego, z uwzględnieniem zasobów i warunków życia dziecka. Zgodnie Konwencją obowiązkiem Państwa jest zapewnienie dla dziecka psychicznie lub fizycznie niepełnosprawnego, pełni normalnego życia w warunkach gwarantujących godność, umożliwiających osiągnięcie niezależności oraz ułatwiających aktywne uczestnictwo dziecka w życiu społeczeństwa. Państwo, uznając szczególne potrzeby dziecka niepełnosprawnego i prawo do szczególnej troski, powinno zapewnić oraz rozszerzać pomoc osobom odpowiedzialnym za opiekę nad niepełnosprawnymi. Chcielibyśmy i pozostajemy w przekonaniu, że przedstawione przez nas postulaty przyczynią się do wprowadzenia w życie przywołanych zapisów Konwencji oraz wynikających z Konstytucji RP praw, w szczególności prawa rodziny do szczególnej pomocy ze strony państwa RP.
Na zakończenie pragniemy powołać się na obietnice składane społeczeństwu przez prezydenta Polski Lecha Kaczyńskiego oraz na postulaty zawarte w programie Platformy Obywatelskiej: o konieczności przeglądu i stworzenia przejrzystego systemu świadczeń rodzinnych, o wyrównywaniu szans niepełnosprawnych dzieci i młodzieży, o zwiększeniu wsparcia dla rodzin w sprawowaniu opieki nad dziećmi… Pragniemy również przypomnieć o zaniechanym, projekcie profesora Religii, który zakładał powołanie Funduszu Ubezpieczeń Pielęgnacyjnych, z którego to miały być wypłacane świadczenia pielęgnacyjne w wysokości zależnej od stopnia niepełnosprawności osoby wykluczonej przez chorobę z życia społecznego. Obietnic i zapowiedzi zmian naszej szarej rzeczywistości było już sporo, konkretów ciągle nie ma żadnych.

Oto powody, dla których postulujemy jak na wstępie i zwracamy się z prośbą o zmianę przepisów dotyczących pomocy rodzicom i opiekunom dzieci niepełnosprawnych, którzy ze względu na stan zdrowia tych dzieci nie mogą podjąć pracy zawodowej lub są zmuszeni do jej zaprzestania. Wierzymy, że przedstawione argumenty pozwolą na przeprowadzenie rzeczowej i konstruktywnej dyskusji w Polskim Parlamencie oraz uchwalenie stosownych aktów prawnych.

Martek

Oleczko,
odwaliłaś juz kawał dobrej roboty.
Na kolejną zapraszam [link widoczny dla zalogowanych]. Mruga

Zamykam.